سیاست خارجی

از روزی که به یاد دارم سیاست خارجی ما همواره بر پایه مبارزه با دشمن و استعمار و استکبار و استثمار بوده و وظیفه خود را دفاع از محرومان و گرسنگان دانسته ایم. معمولا هم کسی جرات نداشته تا در مورد این دشمن خیالی و یا حتی فرضا واقعی بحث کند.

هر کاری که دیگران بکنند اگر به نفع ما باشد پیروزی بر استکبار با تکیه بر درایت و ایمان به خدا و امدادهای غیبی خدا تعبیر می شود و دلیل و نشانه ای قاطع خواهد بود بر حقانیت و پیروزی ما بر دشمنان . اما هرگاه دیگران به پیروزی برسند یا ایرادات و کاستیهای ما را گوشزد کنند دلیل بر دشمنی آنها و اتحاد آنان بر ضد ملت ایران و دین اسلام و.... تلقی می شود. متاسفانه اجازه طرح سوال هم از طرف مردم سلب شده است.

گاهی فکر می کنم که ما که به صلاحیت و نیت سالم خود اعتماد داریم و زیر یوغ استکبار و استعمار نمی رویم چرا مثل بسیاری از کشورها مسائل و مشکلاتمان را با دنیا حل نمی کنیم. همیشه رژیمهای قبلی را محکوم کرده ایم که آلت دست بو ده اند – سر سپرده بوده اند – اختیاری نداشتند و چه و چه......

ما که پاکیم چرا هراسانیم؟

اعتقاد به اینکه ما وظیفه داریم دنیا را از شرور و آلودگیها پاک کنیم ما را به این نتیجه می رساند که وظیفه داریم با همه مبارزه کنیم با همه بجنگیم. ولی ای کاش تجدید نظری در خواسته هایمان بکنیم حتی نگاهی منطقی تر به این آرزوها منجر به این نتیجه می شود که حکومتها کارکردهای دیگری هم دارند. اصلا مهمترین و اصلی ترین وظیفه حکومت حفظ منافع ملی و کسب آرامش برای مردم آن سرزمین است. آن نوع نگاهی که ما را منجی عالم – در هم شکننده نظام استبدادی و نجات بخش مظلومان میداند، ثروتهای سرزمینی این کشور را – حق مردم این کشور را – نان و آب این ملت را – از آنان دریغ کرده و در جهت اجرایی کردن خواسته خود مصروف می دارد. خواسته ای که خواسته پاک و مقدسی است اما امکان عملی کردن آن برای انسان امروزی کمی مشکل می نماید.

من بر این عقیده ام که حکومت باید مهمترین وظیفه خود را حفظ عزت مردم و تامین منافع ملی و کسب امنیت برای مردم بداند. ثروتهای این سرزمین متعلق به این مردم است. و باید مصروف خواسته های آنان شود.

اگر نوع نگاه ما از پاکسازی دنیا از شر ظالمان و احیای حقوق مظلومان – که عملی رویایی است برای انسان زمینی-  به تامین منافع ملی مردم ایران تغییر یابد لحن صحبت ما با دنیا عوض می شود. خواستار حذف یک کشور نمی شویم هر چند این آرزو را داشته باشیم.

 و نهایتا در سمت و سویی گام می گذاریم که آرامش و اطمینان دنیا را جلب کنیم

 نه این که همسایه هایمان را تحریک کنیم که میلیاردها دلار اسلحه از آمریکا بخرند.

نه این که با ندانم کاری هایمان باعث شویم کشورهای دیگر از ادعاهای کشورکی قراردادی بر علیه سرزمین ما دفاع کنند.

دردآورتر این است که با وجود حمایتهای میلیاردی که از برخی کشورها می کنیم وقتی به میدان عمل می رسند نه تنها به نفع ما کاری نمی کنند که اتفاقا برعلیه ما رای به صدور قطعنامه می دهند. همین ونزوئلا که میلیاردها کمک از ما گرفت حتی اجازه نداد جوهر کمکهایمان خشک شود که همان شب برعلیه ما رای داد.